Vrucht dragen in Coronatijd

"Nu ik niet meer bij mijn ouders op bezoek kan, schaam ik me voor de keren dat ik veel te druk was om ze te bezoeken." "Wat is het een zegen dat je je werk kunt doen op een aparte werkplek en thuis gewoon thuis is. Ik heb me dat nooit zo beseft." "Naar de kerk gaan, was voor mij eigenlijk een automatisme; iets vanzelfsprekends. Ik besef nu dat het veel meer is dan wat zingen en naar de voorganger luisteren. Nu ik die twee dingen digitaal doe, merk ik dat ik het samen zijn met anderen, de ontmoeting met elkaar, echt mis!" "Naar school gaan is niet echt mijn hobby. Maar nu ik mijn schoolwerk in m'n eentje thuis moet doen, vind ik het echt stom dat ik niet meer naar school kan."

Zomaar wat opmerkingen die ik voorbij hoorde komen in de afgelopen dagen. Nu bepaalde dingen ons zijn 'afgenomen', worden we bepaald bij dingen die echt belangrijk voor ons zijn. En nu buiten de natuur weer tot leven komt, moest ik denken aan het beeld van 'snoeien'. Zelf heb ik een appelboom in de tuin. Heel gericht moet ik elk jaar bepaalde takken weg knippen. Soms zelfs takken waar niets mis mee is. Waarom? Om er voor te zorgen dat de boom niet al zijn energie gaat steken in takken waar geen appels aan komen. Of om er voor te zorgen dat er voldoende licht op de appels valt, zodat ze goed kunnen rijpen. Ik heb het ook wel eens niet gedaan. Het gevolg was, dat we een boom hadden die vatbaar was voor allerlei ongedierte, dat de boom de kleine appeltjes al snel liet vallen en er uiteindelijk maar een enkele appel over bleef.