Werp je netten uit

Al jaren gaan we (bijna) wekelijks de straat op om te evangeliseren. In de laatste 3,5 jaar hebben we al meer dan 10.000 contactkaartjes mee gegeven. Afgelopen week vroegen we onszelf af: hoe komt het toch, dat de mensen, waar we later echt nog contact mee hebben kunnen houden, op een paar handen te tellen zijn? Waarom zien we zo weinig vrucht?

Natuurlijk kunnen we onszelf moed in praten. Want we horen ook wel van mensen, die we ooit eens gesproken hebben terug, dat ze ons kaartje nog in hun portemonnee hebben, of hij hangt op de koelkast, of hij ligt op het nachtkastje. Mensen bewaren hem als bemoediging. En dan hopen we maar dat ze misschien de moed hebben om contact op te nemen als ze het ooit wél nodig hebben. En ja, we weten ook: "Zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat: het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren, maar het zal doen wat Mij behaagt, en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend." (Jesaja‬ ‭55:11‬)

Leven vanuit de rust

Op de dag dat ik dit schrijf, vieren de Joden het Bazuinenfeest. Een dag door God zelf ingesteld als één van de zeven feesten. "Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand, moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de HEERE een vuuroffer aanbieden." (Leviticus‬ ‭23:24-25‬) Een dag van rust, waarin uit wordt gekeken naar de terugkomst van Jezus. Het begin van 10 dagen bidden en vasten, tot Grote Verzoendag.

Leven vanuit de rust. Kunnen we dat nog? Vanuit de rust weer een nieuwe week in gaan. We leven in een maatschappij waarin dat steeds moeilijker wordt. Misschien niet vreemd, want de maatschappij, de mensen, raken steeds meer van God vervreemd. En hoewel velen hier in mee gaan, ook Christenen, kennen we allemaal ook de mensen die het niet meer bij kunnen benen, die voortdurend onrust ervaren, gejaagdheid, stress. En er hoeft maar iets te gebeuren, omstandigheden die moeilijk zijn, en dan slaat ook de angst toe. Kijk eens om je heen en zie hoe de angst regeert in levens van mensen: angst om ziek te worden, angst om te sterven, angst hoe je rond moet komen, angst dat je de controle verliest, angst voor andere mensen en ga zo maar door. 

Durf ik écht te vertrouwen?

De hele maatschappij is ontwricht door de corona-maatregelen. Al maandenlang wordt het nieuws er door beheerst. De angst regeert. In een gesprek dat ik onlangs had vroegen we ons hardop af: In hoeverre gaan we hier als Christenen nu écht anders mee om? We zeggen wel dat we op God vertrouwen, maar dóen we dat wel echt? En zo ja, waar blijkt dat dan uit?

Geregeld hoor ik prachtige oneliners. 'We moeten de overheid toch gehoorzamen?' 'Juist als Christenen moeten we toch het goede voorbeeld geven?' 'We mogen anderen toch niet in gevaar brengen?' Het klinkt prachtig. Maar zit daar eigenlijk niet gewoon dezelfde angst onder? Angst om ziek te worden? Angst om een boete te krijgen? Angst om aangesproken te worden op ons gedrag? 'Je oma of iemand met een kwetsbare gezondheid zal maar ziek worden door jouw toedoen en overlijden! Dat wil je toch niet op je geweten hebben?'

Terwijl ik dit biddend aan het overdenken was, kreeg ik Spreuken 3:5-6 in gedachten: "Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken." 

Angst verdwijnt als ik in beweging kom

Ik mag graag koken. En ik kan het best aardig ... Maar dat is niet vanzelf gegaan. Het begon met anderen die het mij voor deden, het stipt volgen van recepten, het kijken naar kookprogramma's. En dan lijkt het best eenvoudig. Maar met alleen kijken en lezen was ik er niet. Pas toen ik echt aan de slag ging, bleek dat het zélf doen toch wel even anders is. En dat je aan tien dingen tegelijk moet denken en goed moet plannen, dat wordt er niet altijd even goed bij verteld. Ik had 'les' gehad van anderen, ik had de theorie bestudeerd, ik luisterde naar tips, maar het échte leren begon toen ik aan de slag ging en in beweging kwam ... En gaandeweg leerde ik om los te komen van de recepten. Om eerlijk te zijn heb ik het ook wel eens zonder recept gedaan. Dat was niet echt een succes en mijn darmen hebben hevig geprotesteerd! Ook dát hoorde bij het leren ... Maar met vallen en opstaan en veel oefenen ben ik nu zover, dat ik ze nog steeds gebruik als leidraad, maar ik geef er wel mijn eigen draai aan. Het worden echt 'mijn' gerechten.

Toen ik onlangs Psalm 32 las, werd ik er bij bepaald, dat het met 'geloven' niet anders is. David deelt in deze psalm zijn levenslessen met ons. David worstelde met zonde in zijn leven. Hij werd er letterlijk doodziek van. En uiteindelijk besefte hij, dat hij niet Gods 'recept' gebruikte. Hij kwam tot het besef, dat hij alleen tot herstel zou komen, als hij zijn zonden ging belijden en voor God op de knieën ging. Dát was de weg! Via belijden naar vergeving. En van vergeving naar heling en bevrijding. Met als uiteindelijk doel: herstel van de relatie met God, die ook zichtbaar werd in lichamelijk herstel.

Vrucht dragen in Coronatijd

"Nu ik niet meer bij mijn ouders op bezoek kan, schaam ik me voor de keren dat ik veel te druk was om ze te bezoeken." "Wat is het een zegen dat je je werk kunt doen op een aparte werkplek en thuis gewoon thuis is. Ik heb me dat nooit zo beseft." "Naar de kerk gaan, was voor mij eigenlijk een automatisme; iets vanzelfsprekends. Ik besef nu dat het veel meer is dan wat zingen en naar de voorganger luisteren. Nu ik die twee dingen digitaal doe, merk ik dat ik het samen zijn met anderen, de ontmoeting met elkaar, echt mis!" "Naar school gaan is niet echt mijn hobby. Maar nu ik mijn schoolwerk in m'n eentje thuis moet doen, vind ik het echt stom dat ik niet meer naar school kan."

Zomaar wat opmerkingen die ik voorbij hoorde komen in de afgelopen dagen. Nu bepaalde dingen ons zijn 'afgenomen', worden we bepaald bij dingen die echt belangrijk voor ons zijn. En nu buiten de natuur weer tot leven komt, moest ik denken aan het beeld van 'snoeien'. Zelf heb ik een appelboom in de tuin. Heel gericht moet ik elk jaar bepaalde takken weg knippen. Soms zelfs takken waar niets mis mee is. Waarom? Om er voor te zorgen dat de boom niet al zijn energie gaat steken in takken waar geen appels aan komen. Of om er voor te zorgen dat er voldoende licht op de appels valt, zodat ze goed kunnen rijpen. Ik heb het ook wel eens niet gedaan. Het gevolg was, dat we een boom hadden die vatbaar was voor allerlei ongedierte, dat de boom de kleine appeltjes al snel liet vallen en er uiteindelijk maar een enkele appel over bleef.