Werp je netten uit

Al jaren gaan we (bijna) wekelijks de straat op om te evangeliseren. In de laatste 3,5 jaar hebben we al meer dan 10.000 contactkaartjes mee gegeven. Afgelopen week vroegen we onszelf af: hoe komt het toch, dat de mensen, waar we later echt nog contact mee hebben kunnen houden, op een paar handen te tellen zijn? Waarom zien we zo weinig vrucht?

Natuurlijk kunnen we onszelf moed in praten. Want we horen ook wel van mensen, die we ooit eens gesproken hebben terug, dat ze ons kaartje nog in hun portemonnee hebben, of hij hangt op de koelkast, of hij ligt op het nachtkastje. Mensen bewaren hem als bemoediging. En dan hopen we maar dat ze misschien de moed hebben om contact op te nemen als ze het ooit wél nodig hebben. En ja, we weten ook: "Zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat: het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren, maar het zal doen wat Mij behaagt, en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend." (Jesaja‬ ‭55:11‬)

Leven vanuit de rust

Op de dag dat ik dit schrijf, vieren de Joden het Bazuinenfeest. Een dag door God zelf ingesteld als één van de zeven feesten. "Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand, moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de HEERE een vuuroffer aanbieden." (Leviticus‬ ‭23:24-25‬) Een dag van rust, waarin uit wordt gekeken naar de terugkomst van Jezus. Het begin van 10 dagen bidden en vasten, tot Grote Verzoendag.

Leven vanuit de rust. Kunnen we dat nog? Vanuit de rust weer een nieuwe week in gaan. We leven in een maatschappij waarin dat steeds moeilijker wordt. Misschien niet vreemd, want de maatschappij, de mensen, raken steeds meer van God vervreemd. En hoewel velen hier in mee gaan, ook Christenen, kennen we allemaal ook de mensen die het niet meer bij kunnen benen, die voortdurend onrust ervaren, gejaagdheid, stress. En er hoeft maar iets te gebeuren, omstandigheden die moeilijk zijn, en dan slaat ook de angst toe. Kijk eens om je heen en zie hoe de angst regeert in levens van mensen: angst om ziek te worden, angst om te sterven, angst hoe je rond moet komen, angst dat je de controle verliest, angst voor andere mensen en ga zo maar door. 

Durf ik écht te vertrouwen?

De hele maatschappij is ontwricht door de corona-maatregelen. Al maandenlang wordt het nieuws er door beheerst. De angst regeert. In een gesprek dat ik onlangs had vroegen we ons hardop af: In hoeverre gaan we hier als Christenen nu écht anders mee om? We zeggen wel dat we op God vertrouwen, maar dóen we dat wel echt? En zo ja, waar blijkt dat dan uit?

Geregeld hoor ik prachtige oneliners. 'We moeten de overheid toch gehoorzamen?' 'Juist als Christenen moeten we toch het goede voorbeeld geven?' 'We mogen anderen toch niet in gevaar brengen?' Het klinkt prachtig. Maar zit daar eigenlijk niet gewoon dezelfde angst onder? Angst om ziek te worden? Angst om een boete te krijgen? Angst om aangesproken te worden op ons gedrag? 'Je oma of iemand met een kwetsbare gezondheid zal maar ziek worden door jouw toedoen en overlijden! Dat wil je toch niet op je geweten hebben?'

Terwijl ik dit biddend aan het overdenken was, kreeg ik Spreuken 3:5-6 in gedachten: "Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken." 

Angst verdwijnt als ik in beweging kom

Ik mag graag koken. En ik kan het best aardig ... Maar dat is niet vanzelf gegaan. Het begon met anderen die het mij voor deden, het stipt volgen van recepten, het kijken naar kookprogramma's. En dan lijkt het best eenvoudig. Maar met alleen kijken en lezen was ik er niet. Pas toen ik echt aan de slag ging, bleek dat het zélf doen toch wel even anders is. En dat je aan tien dingen tegelijk moet denken en goed moet plannen, dat wordt er niet altijd even goed bij verteld. Ik had 'les' gehad van anderen, ik had de theorie bestudeerd, ik luisterde naar tips, maar het échte leren begon toen ik aan de slag ging en in beweging kwam ... En gaandeweg leerde ik om los te komen van de recepten. Om eerlijk te zijn heb ik het ook wel eens zonder recept gedaan. Dat was niet echt een succes en mijn darmen hebben hevig geprotesteerd! Ook dát hoorde bij het leren ... Maar met vallen en opstaan en veel oefenen ben ik nu zover, dat ik ze nog steeds gebruik als leidraad, maar ik geef er wel mijn eigen draai aan. Het worden echt 'mijn' gerechten.

Toen ik onlangs Psalm 32 las, werd ik er bij bepaald, dat het met 'geloven' niet anders is. David deelt in deze psalm zijn levenslessen met ons. David worstelde met zonde in zijn leven. Hij werd er letterlijk doodziek van. En uiteindelijk besefte hij, dat hij niet Gods 'recept' gebruikte. Hij kwam tot het besef, dat hij alleen tot herstel zou komen, als hij zijn zonden ging belijden en voor God op de knieën ging. Dát was de weg! Via belijden naar vergeving. En van vergeving naar heling en bevrijding. Met als uiteindelijk doel: herstel van de relatie met God, die ook zichtbaar werd in lichamelijk herstel.

Vrucht dragen in Coronatijd

"Nu ik niet meer bij mijn ouders op bezoek kan, schaam ik me voor de keren dat ik veel te druk was om ze te bezoeken." "Wat is het een zegen dat je je werk kunt doen op een aparte werkplek en thuis gewoon thuis is. Ik heb me dat nooit zo beseft." "Naar de kerk gaan, was voor mij eigenlijk een automatisme; iets vanzelfsprekends. Ik besef nu dat het veel meer is dan wat zingen en naar de voorganger luisteren. Nu ik die twee dingen digitaal doe, merk ik dat ik het samen zijn met anderen, de ontmoeting met elkaar, echt mis!" "Naar school gaan is niet echt mijn hobby. Maar nu ik mijn schoolwerk in m'n eentje thuis moet doen, vind ik het echt stom dat ik niet meer naar school kan."

Zomaar wat opmerkingen die ik voorbij hoorde komen in de afgelopen dagen. Nu bepaalde dingen ons zijn 'afgenomen', worden we bepaald bij dingen die echt belangrijk voor ons zijn. En nu buiten de natuur weer tot leven komt, moest ik denken aan het beeld van 'snoeien'. Zelf heb ik een appelboom in de tuin. Heel gericht moet ik elk jaar bepaalde takken weg knippen. Soms zelfs takken waar niets mis mee is. Waarom? Om er voor te zorgen dat de boom niet al zijn energie gaat steken in takken waar geen appels aan komen. Of om er voor te zorgen dat er voldoende licht op de appels valt, zodat ze goed kunnen rijpen. Ik heb het ook wel eens niet gedaan. Het gevolg was, dat we een boom hadden die vatbaar was voor allerlei ongedierte, dat de boom de kleine appeltjes al snel liet vallen en er uiteindelijk maar een enkele appel over bleef.

Geestelijke strijd vraagt soms ook om bekering

Herken je dat? Dat je ergens mee bezig bent, maar dat het werk je bij je handen lijkt af te breken? Of dat je lange tijd geprobeerd hebt om iets op te bouwen, het lijkt tot bloei te komen, maar dan gebeurt er iets en alles wat je opgebouwd hebt wordt ineens teniet gedaan.

Ik hoorde het verhaal over een voorganger die een gemeente was gestart. Hij en zijn vrouw hadden veel werk verzet. Maandenlang waren ze bezig geweest om het vertrouwen van mensen te winnen en om contacten te leggen en relaties op te bouwen. Langzamerhand bloeide er iets op en kwam er gelegenheid om mensen over Jezus te vertellen. En er ontstond een kleine groep die wekelijks bij elkaar kwam in het huis van de voorganger en zijn vrouw. Naarmate de tijd verstreek en de voorganger steeds meer ingeburgerd raakte en het vertrouwen won en er in de kleine huisgemeente bijzondere dingen gebeurden, kwamen er steeds meer mensen die de samenkomsten bij wilden wonen. Zo groeide er langzaam maar zeker een nieuwe gemeente. Steeds meer werden de vruchten zichtbaar. Maar op een dag ging het mis. Er gebeurde iets in het dorp en het zorgde voor veel vijandigheid richting de jonge gemeente. Ook bleken er mensen met verkeerde motieven te zijn aangehaakt bij de jong gemeente. Hun hart ging niet uit naar God, maar naar rijkdom en aanzien. Het resultaat was, dat er onenigheid ontstond en de gemeente dreigde uit elkaar te vallen. Alles wat net tot groei en bloei kwam, werd weg geroofd ...

Een persoonlijke relatie met God? Wat betekent dat?

Toen God alles schiep, zei Hij: "Laten Wij mensen maken naar Ons beeld, naar Onze gelijkenis; en laten zij heersen over de vissen van de zee, over de vogels in de lucht, over het vee, over heel de aarde en over al de kruipende dieren die over de aarde kruipen!"(Genesis 1:26)

Dit is wat God in gedachten had toen Hij Adam en Eva schiep. Ze waren alleen in staat om deze taak te volbrengen in een hechte relatie met God. In Genesis hoofdstuk 2 en 3 lezen we dat God door de Hof wandelde en met Adam en Eva sprak.

Deze relatie werd verbroken toen Adam en Eva 'vreemd gingen' ten opzichte van God. Vanaf dat moment was God niet langer de 'liefde van hun leven'. Hun hart ging uit naar zichzelf, naar zonde, naar duisternis, naar Satan. Maar God dank was dat niet het einde. Onmiddellijk beloofde God hen (en ons) dat de relatie hersteld zou worden. En Hij hield zijn belofte! Hij zond zijn Zoon, Jezus, om deze verbroken relatie te herstellen; om ons terug te brengen naar ons doel.

Jezus wil geen gelovige hoorders maar gelovige doeners!

Onlangs zat ik in de auto op weg naar een bijeenkomst over missionair zijn. Ik was gevraagd om de opening te verzorgen. Onderweg zette ik de cd-speler aan met een CD van Insalvation er in. Het nummer 'Abba Father' was aan de beurt ... Met de woorden die ik op mijn hart had gekregen om te delen nog vers in mijn hoofd, raakte de tekst van dit lied me behoorlijk!

You loved me first, You've chosen me
You stole my heart, You're my destiny
And I stand in awe of You

Hallelujah, I love You, Forever we will be, Forever You and me

Love so divine, Love that remains
Love brought me home, Love is Your name
And I stand in awe of You

Hallelujah, I love You, Forever we will be, Forever You and me

Abba Father, Abba Father, Draw me to Your heart
Abba Father, Abba Father, Hold me in Your arms

Herkenbaar zoals Jezus

Als we in de Bijbel lezen wat er allemaal over Jezus wordt gezegd, dan leren we dat Hij drie bedieningen heeft. Hij is Profeet, Priester en Koning. Zo wordt Hij aangekondigd vóór Zijn geboorte en zo is Hij herkenbaar tijdens Zijn leven. 

Een profeet is iemand die het Woord van God door geeft: "Dan moet u tot hem spreken en hem de woorden in zijn mond leggen. Ikzelf zal met uw mond en zijn mond zijn en u leren wat u doen moet." (Exodus 4:15) "Ik zal een Profeet voor hen doen opstaan uit het midden van hun broeders, zoals u. Ik zal Mijn woorden in Zijn mond geven,  en alles wat Ik Hem gebied, zal Hij tot hen spreken." (Deuteronomium 18:18) En dat is ook wat Jezus zegt over Zichzelf: "Wie Mij niet liefheeft, neemt Mijn woorden niet in acht;  en het woord dat u hoort, is niet van Mij, maar van de Vader, Die Mij gezonden heeft." (Johannes 14:24) En de mensen herkennen Hem ook als profeet: "En zij stonden versteld van Zijn onderricht, want Zijn woord was met gezag." (Lucas 4:32) "Toen de mensen dan het teken dat Jezus gedaan had, gezien hadden, zeiden zij:  Híj is werkelijk de Profeet, Die in de wereld komen zou." (Johannes 6:14)

Radicaal anders

Radicaal anders ... in tijden van verkiezingen hoor je dat regelmatig voorbij komen. De messen worden geslepen en één ding is duidelijk: zoals het nu gaat kan het niet langer! Het moet ánders! En hoe dat 'anders' er uit ziet, daarover verschillen de meningen nogal.

Ook Jezus ging de straat op met een boodschap van 'radicaal anders'. Tenminste zo werd het ervaren door de mensen. "En ze stonden versteld van Zijn onderricht, want Hij onderwees hen als gezaghebbende en niet zoals de schriftgeleerden. En zij waren allen verbaasd, zodat zij elkaar vroegen: Wat is dit? Wat voor een nieuwe leer is dit, dat Hij ook de onreine geesten met gezag bevel geeft en zij Hem gehoorzaam zijn? En het gerucht over Hem verspreidde zich meteen in heel de omgeving van Galilea." (Marcus 1:22,27-28) De boodschap van Jezus is niet alleen anders, het heeft ook autoriteit.

Een boodschap waarover Paulus schrijft: "Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, en het dringt door tot op de scheiding van ziel en geest, van gewrichten en merg, en het oordeelt de overleggingen en gedachten van het hart. En er is geen schepsel onzichtbaar voor Hem, maar alles ligt naakt en ontbloot voor de ogen van Hem aan Wie wij rekenschap hebben af te leggen." (Hebreeën 4:12-13) 

Heeft Jezus ook in jouw storm het laatste woord?

Het blijft een indrukwekkend verhaal: de storm op het meer. Na een lange dag onderwijs geven over het Koninkrijk van God stelt Jezus Zijn leerlingen voor om naar de overkant te varen. In het begin van Marcus 4 lezen we, dat er zich een "grote menigte" verzameld had. Zoveel mensen, dat Jezus in een boot stapt en een stukje het meer op gaat. Vanuit de boot vertelt Jezus de mensen op de oever 4 gelijkenissen over het Koninkrijk.

kenmerken van het Koninkrijk
Eerst vertelt Hij over zaad dat gezaaid wordt en op verschillende soorten ondergrond terecht komt. Zaad kan niet groeien zonder goede ondergrond. Langs de weg wordt het weggepikt door de vogels. Op de steenachtige ondergrond ontkiemt het snel, maar zodra de zon er op schijnt, verschroeit het. Tussen het onkruid wordt het langzaam verstikt. Alleen het zaad, dat in goede grond terecht komt, groeit op tot grote planten om daarna vrucht te dragen. Gods Woord kan geen vrucht dragen als je het laat wegpikken door de leugens die satan je influistert, als je het laat verdorren zodra je in moeilijke omstandigheden terecht komen of het laat verstikken door alles wat het leven in dit aardse bestaan te bieden heeft. Gods Woord kan alleen vrucht dragen als het echt een plek in je hart en je gedachten krijgt, daar wortel kan schieten, ruimte krijgt om te groeien en dagelijks gevoed wordt. Gods Woord kan alleen vrucht dragen als je er echt mee aan de slag gaat. Dat is het eerste principe van het Koninkrijk die Jezus de mensen duidelijk maakt.

Rust vinden aan de voeten van Jezus

'Het kan eenzaam zijn als koning. Mensen doen vreemd als ze ze bij mij in de buurt zijn. Ze vragen om gunsten. Ze proberen indruk op me te maken. Ze komen met al hun klachten bij me.' 'Maar, is een koning daar niet voor?' vroeg het meisje. 'Zeker wel, antwoordde de koning, maar er zijn momenten waarop ik gewoon bij mijn mensen wil zijn. Er zijn momenten waarop ik met mijn mensen wil praten, om te horen hoe hun dag was, om wat te lachen, om af en toe te huilen. Er zijn momenten, dat ik gewoon hun vader wil zijn.' (Uit het prentenboek 'Kom zoals je bent' van Max Lucado)

Wij hebben vaak zoveel verlangens ... Verlangens die we delen met God. Maar ook verlangens waar we mee aan de slag gaan; die ons in beweging zetten, omdat we in het vervullen van die verlangens een bepaalde rust vinden. Maar tegelijk ontstaan er weer nieuwe verlangens. Verlangens die ook weer vervuld moeten worden. En zo kan er een voortdurende onrust zijn binnen in ons ...

Maar wat als we het nu eens omdraaien? Wat als we ons nu eens niet afvragen wat ons verlangen is richting Jezus, maar ons afvragen wat het verlangen van Jezus is? Laten we op zoek gaan naar wat Jezus daar over zegt ...

Geloof is uit het horen; getuigen dus!

Wat heb jij in jouw leven van God ervaren? Hoe heb jij God aan het werk gezien? Welke lessen heb je van Hem geleerd? Hele persoonlijke vragen ... Of toch niet? 

Ik las over de plagen die God deed in Egypte ... Het doel van God was om de farao er toe te bewegen om de Israëlieten vrij te laten. Maar dat was niet het enige doel! God deed het ook "Zodat u ten aanhoren van uw kinderen en uw kleinkinderen kunt vertellen wat Ik in Egypte heb aangericht, en wat Mijn tekenen waren die Ik onder hen verricht heb. Dan zult u weten dat Ik de HEERE ben." (Exodus 10:2) Hoe bijzonder is dat! God richt Zich niet alleen op het heden, maar ook op de toekomst. God richt Zich op de generatie van vandaag, maar ook op de toekomstige generaties! De wonderen en tekenen waren gericht op de bevrijding van Zijn volk op dat moment. Maar tegelijk moest het een getuigenis worden. De volgende generaties moesten de getuigenissen te horen krijgen. Waarom? Zodat niet alleen de generatie van vandaag, maar ook de komende generaties zouden "weten dat Ik JHWH ben". In wat Hij doet wordt zichtbaar wie Hij is. Dat wordt eveneens weerspiegelt in Zijn Naam: JHWH ... 'Ik ben er' Niet alleen voor de generatie van nu, maar voor alle generaties!

God zegt tegen Israël: "U bent Mijn getuigen, spreekt de HEERE, en Mijn dienaar die Ik verkozen heb, opdat u het weet en Mij gelooft, en begrijpt dat Ik Dezelfde ben: vóór Mij is er geen God geformeerd en na Mij zal er geen zijn. Ik, Ik ben de HEERE, buiten Mij is er geen Heiland. Ík heb verkondigd en Ik heb verlost, en Ik heb het doen horen, en er was geen vreemde god onder u. U bent Mijn getuigen, spreekt de HEERE, dat Ik God ben." (Jesaja 43:10-12)

Door het horen van de getuigenissen van hun vaders en moeders, hun opa's en oma's leerden de kinderen wie God was. Dat betekent dus wel, dat als het getuigenis verstomde, dit voor de kinderen betekende, dat God uit beeld raakte. De getuigenissen van de vorige generaties waren dus onmisbaar als het gaat om het leren kennen van God!

Mijn gebed doet er toe

Doet mijn gebed er eigenlijk toe? Zou er echt iets veranderen wanneer ik zou stoppen met bidden? In de vorige overdenking 'Bidden naar een hemel van koper?' stond ik al even stil bij het gevoel, dat je soms wel eens kunt hebben, dat je gebed op de een of andere manier niet aan komt. Je bidt, maar er verandert zo weinig ... Een gevoel dat je vast wel zult herkennen ...

En toch ... wanneer ik in de Bijbel lees wat Jezus zegt over bidden, dan blijkt mijn gevoel geen goede maatstaf voor de waarde van mijn gebed! Jezus presenteert het gebed als een zeer krachtig en noodzakelijk instrument! En Hij wil dat we dat ook op die manier gebruiken.

Voor mij was het een eyeopener toen ik ontdekte, dat het Hebreeuwse woord voor bidden afkomstig is van 'lehitpallel', dat 'rechtspreken' of 'beoordelen' betekent. Wanneer ik aan het bidden ben, ben ik dus aan het rechtspreken; over mijzelf, over mijn omstandigheden, over mensen waarvoor ik bid, over de situatie in de wereld, enzovoort. Het beeld van rechtspreken krijgt nog meer diepte wanneer ik bedenk, hoe Jezus satan noemt: "vorst van deze wereld" (Johannes 12:31). En Paulus noemt hem: "de mens van de wetteloosheid, de zoon van het verderf, de tegenstander, die zich ook verheft boven al wat God genoemd of als God vereerd wordt, zodat hij als God in de tempel van God gaat zitten  en zichzelf als God voordoet." (2 Thessalonicenzen 2:3-4)

Rovershollen afbreken

Grote schoonmaak ... Dat is wat Jezus doet in de tempel. Een heel bekende geschiedenis. Jezus is net als een held, als een koning, binnengehaald. "Hosanna, de Zoon van David! Gezegend Hij Die komt in de Naam van de Heere! Hosanna, in de hoogste hemelen!" (Mattheüs 21:9) Pure aanbidding zou je zeggen ...

En dan stapt Jezus de tempel binnen ... En Hij kan niet aanzien wat er allemaal gebeurt in de tempel. Het is een grote handelsplaats geworden, een markt, of zoals Jezus het zelf noemt "een rovershol". Hierbij moeten we denken aan een grot waar rovers zich schuil hielden, hun buit verstopten en hun successen vierden. Een groot contrast met wat de tempel zou moeten zijn: een huis van gebed. Een plaats waar mensen God zoeken, God aanbidden en Hem vragen naar Zijn wil. Jezus kan het niet aanzien! Hij gooit de tafels en stoelen omver en jaagt de handelaars en kopers allemaal naar buiten!

Jezus laat Zijn spierballen zien. Vanaf nu zal echt duidelijk worden waarvoor Hij gekomen is. Verder dan dat besef kwam ik eigenlijk niet ... Vandaag las ik deze bekende geschiedenis en ineens raakte het me diep van binnen! Ineens ging er een soort deur open naar een diepere laag in deze tekst en zeker toen ik verder in de Bijbel ging studeren!

Werken doen die Jezus deed

Kan ik als mens ooit bevatten wat Jezus heeft gedaan? Aan de ene kant denk ik van niet. Daarvoor is mijn menselijke verstand en mijn begrip té beperkt! Wat Jezus gedaan heeft is iets bovennatuurlijks. Op meerdere plekken in de Bijbel komt die menselijke beperktheid aan de orde. Salomo zegt: "De hoogte van de hemel, de diepte van de aarde en het hart van de koningen zijn niet te doorgronden." (Spreuken 25:2) En Paulus: "Want wij kennen ten dele en wij profeteren ten dele." (1 Korinthe 13:9) "Nu immers kijken wij door middel van een spiegel in een raadsel, maar dan zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik ten dele, maar dan zal ik kennen, zoals ik zelf gekend ben." (1 Korithe 13:12)

En toch ... Ik zie hier ook een gevaar! Namelijk dat we ons zelf ten onrechte een beperking opleggen of onszelf een excuus geven om voor zaken weg te lopen. Zeker er zijn zaken waarvan ook Jezus zegt, dat alleen de Vader, God zelf, weet hoe het in elkaar zit. Maar daar kan ik me nooit achter verschuilen! Meerdere keren brengt Jezus gebrek aan kennis of inzicht in verband met ongeloof. Wanneer Thomas tegen Jezus zegt: "Heere, wij weten niet waar U heen gaat, en hoe kunnen wij de weg weten?" (Johannes 14:5), dan weerlegt Jezus dat meteen! "Jezus zei tegen hem:  Ik ben de Weg, de Waarheid  en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Als u Mij gekend had, zou u ook Mijn Vader gekend hebben; en van nu af kent u Hem en hebt u Hem gezien." (Johannes 14:6-7)

Demonen, herkennen we ze nog?

Demonen, bestaan die nog? Je zou haast denken van niet! Ik kende demonen alleen vanuit bepaalde verhalen in de Bijbel. Mensen die belast waren met demonen herken je al van verre, zo was mijn idee. Door hun geschreeuw of razernij. Mensen die buiten zinnen zijn. Jezus heeft vele malen met deze demonen afgerekend en mensen bevrijd.

Maar hoe zit dat in deze tijd? Een enkele keer kom je op straat nog wel iemand tegen die buiten zinnen is. Mijn eerste gedachte was dan altijd, dat het ofwel een psychiatrische patiënt was ofwel een drugsverslaafde. In het ene geval hoorde deze man of vrouw dan thuis in een psychiatrische instelling, in het andere geval in een verslavingskliniek. Maar om zo iemand als een 'bezetene' te zien ... Dat was meer iets voor in de tijd van de Bijbel. Toch? En demonen uitdrijven dus ook ... Nu hebben we er wetenschappelijke verklaringen en diagnoses voor met bijbehorende behandelingen. Mensen zijn niet 'bezeten', maar mensen zijn ziek en moeten behandeld worden.

Wat merkt mijn naaste van mijn bewogenheid?

De gelijkenis van de barmhartige Samaritaan ... Een verhaal, dat Jezus vertelt aan een Joodse wetgeleerde. Een overbekend verhaal dat altijd aangehaald wordt wanneer het gaat om omzien naar je naaste. Toen we het vanmorgen lazen, werd mijn aandacht ineens gevestigd op vier woorden: "met innerlijke ontferming bewogen" (Lukas 10:33)

Een man is slachtoffer geworden van een roofoverval en ligt halfdood aan de kant van de weg. Even later komt er een priester voorbij; gezalfd voor zijn bediening. "Gezalfd om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen" en "gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart." (Jesaja 61:1) Maar helaas ... "toen hij hem zag, ging hij aan de overkant voorbij." (Lukas 10:31) Maar gelukkig ... Er komt ook nog een Leviet voorbij. Eveneens een geroepen dienaar van God met een speciale taak en, net als de priester, verantwoordelijk voor het onderwijs over en de uitvoering van de wet. Maar helaas ... "toen hij op die plek kwam en hem zag, ging hij aan de overkant voorbij." (Lukas 10:32)

En dan komt er een Samaritaan, een vijand dus! Als de priester en de Leviet het al af laten weten, dan zeker de Samaritaan! Maar ... "toen hij hem zag, was hij met innerlijke ontferming bewogen." (Lukas 10:33) Wat een contrast met de andere twee voorbijgangers! Alledrie zien ze hetzelfde, maar de priester en de Leviet kijken met hun ogen en de Samaritaan met zijn hart! De priester en de Leviet maken een keuze met hun hoofd, maar de Samaritaan met zijn hart.

Strijden met opgeheven handen brengt je de overwinning!

Een achterhoedegevecht ... Zo noemen we het wanneer iemand verwoede pogingen doet om een al verloren strijd alsnog te winnen of om alsnog gelijk te krijgen. Het is eigenlijk zinloos, maar iemand wil zich niet gewonnen geven. De geschiedenis leert, dat juist zo'n achterhoedegevecht enorm verwoestend kan zijn en veel slachtoffers met zich mee brengt ...

Wanneer er gestreden wordt, gaan vaak de sterksten vaak voorop. Dat zijn degenen die naar het front gestuurd worden. Dat betekent automatisch, dat de achterhoede bestaat uit alle mensen die zwak zijn om welke reden dan ook. Mensen die ziek zijn, gewond zijn, lichamelijke ongemakken hebben of psychische nood hebben. Wil je als vijand toeslaan en veel schade aanrichten, dan is dát de ideale plek om toe te slaan! En hoewel er vaak wel sterke strijders achterblijven, zijn ze vaak in de minderheid en onvoldoende in staat om weerstand of bescherming te bieden.

In de Bijbel lezen we ook over zulke achterhoedegevechten. Bijvoorbeeld: "Denk aan wat Amalek u onderweg aangedaan heeft, toen u uit Egypte wegtrok: hij ontmoette u onderweg en overviel bij u in de achterhoede alle zwakken achter u, terwijl u moe en uitgeput was; en hij vreesde God niet." (Deuteronomium 25:17-18) Een uitgebreider verslag hiervan vinden we in Exodus.

Oogsten is geen keuzeopdracht

De laatste tijd ga ik regelmatig de straat op om het evangelie te vertellen. Voorheen was dat echt een taboe voor mij ... Ik had een hele serie argumenten waarom dat niets voor mij was. In de afgelopen tijd heeft God al die argumenten één voor één omvergehaald. En Hij heeft me er bewust van gemaakt, dat ik meer met mijzelf bezig was, dan met de ánder. Dat ik niet de straat op ging had alles te maken met mijn eigen angst. En de argument die ik had om het niet te doen, waren uiteindelijk allemaal er op gericht om mijn eigen geweten te sussen.

Maar God had andere plannen ... Hij bepaalde mij op verschillende manieren er bij, dat het niet langer om mij moest draaien, maar om Hém. Zie bijvoorbeeld mijn eerdere overdenking 'Wat als ik wél had gedurfd?' Ook als ik eerdere overdenkingen terug lees, dan merk ik dat God al veel langer bezig is om me daar bewust van te maken. Confronterend wel ... dat het zo lang moet duren om mij in beweging te krijgen ...

Mijn vrouw gaat al langer de straat op met enkele anderen. Haar verhalen raakten me! Mensen die God de rug toe hebben gekeerd, maar door het gesprek daar toch weer over willen gaan nadenken. Jongeren die eigenlijk niets over Jezus weten en heel graag meer willen weten. Moslims, die voor het eerst horen van een liefdevolle God en Jezus leren kennen als hun Verlosser. Maar ook mensen die niets, maar dan ook niets met het geloof te maken willen hebben. Of mensen voor wie god 'iets' is dat overal in aanwezig is; in mensen, in de natuur, in voorwerpen.