Leven vanuit de rust. Kunnen we dat nog? Vanuit de rust weer een nieuwe week in gaan. We leven in een maatschappij waarin dat steeds moeilijker wordt. Misschien niet vreemd, want de maatschappij, de mensen, raken steeds meer van God vervreemd. En hoewel velen hier in mee gaan, ook Christenen, kennen we allemaal ook de mensen die het niet meer bij kunnen benen, die voortdurend onrust ervaren, gejaagdheid, stress. En er hoeft maar iets te gebeuren, omstandigheden die moeilijk zijn, en dan slaat ook de angst toe. Kijk eens om je heen en zie hoe de angst regeert in levens van mensen: angst om ziek te worden, angst om te sterven, angst hoe je rond moet komen, angst dat je de controle verliest, angst voor andere mensen en ga zo maar door.
In de Bijbel lezen we hoe Job alles verliest wat hij had. Zijn rijkdom, zijn gezin, zijn gezondheid ... Ineens staat hij met lege handen. En het vliegt hem aan! "Want in plaats van mijn brood komt mijn zuchten, en mijn jammerklachten worden uitgegoten als water. Want wat mij angst aanjoeg, is tot mij gekomen; dat waarvoor ik beducht was, is mij overkomen. Ik ben niet gerust en ik ben niet stil, ik heb geen rust, er is onrust gekomen." (Job 3:24-26) Blijkbaar heeft hij, toen alles hem nog voor de wind ging, er wel eens over nagedacht: Wat als ik alles zou verliezen? Het was een angstscenario.
En dan is het Elifaz, een vriend van Job, die hem een spiegel voor houdt: "Zie, je hebt velen onderwezen, en je hebt slappe handen versterkt. Je woorden hebben degene die struikelde, opgericht, en de knikkende knieën heb je sterk gemaakt. Maar nu overkomt het jezelf, en je bezwijkt; het treft je, en je wordt door schrik overmand. Is je vrezen van God dan niet je verwachting, de oprechtheid van je wegen je hoop?" (Job 4:3-6)
Blijkbaar was Job iemand, die anderen bemoedigde als ze het moeilijk hadden. Hij wist mensen weer op de been te krijgen als ze het allemaal niet meer zagen zitten. Maar nu ineens lijkt het alsof hij alles, waar hij anderen mee bemoedigde, vergeten. Elifaz confronteert hem met de vraag: Waar is nu het 'vertrouwen op God'? Dat was toch waar je anderen altijd op wees? Maar hoe zit het met je éigen vertrouwen, nu je het zelf voor je kiezen krijgt?
Herkenbaar, vind je niet? Wanneer het goed gaat, wanneer we het allemaal goed voor elkaar hebben, een baan, een huis, een gezin, een relatie, goede vrienden, dan weten we het goed te vertellen. We tellen onze zegeningen en danken God er voor. En we beuren onszelf en anderen op: God zorgt!
Maar dan komt er tegenwind ... Van de een op de andere dag kan ons leven er ineens anders uit zien. We worden ziek, een virus legt ons leven lam, we verliezen iemand van wie we veel hielden, we raken onze baan kwijt, de hypotheek nekt ons, kinderen die in de problemen raken, enzovoort. We voelen onrust. En de onrust groeit uit tot stress, paniek, angst, depressie. En dan kunnen we zomaar roepen: Waar is God nu?
Het is precies deze vraag, die ook de Israëlieten stelden. God had hen met tekenen en wonderen uit Egypte bevrijdt. En dan komen ze op een plek waar het water te bitter is om te drinken. Maar God maakt het water drinkbaar. Ze hebben honger. En God voorziet in vlees (kwakkels) en brood (manna). God zorgt!
Herkenbaar, vind je niet? Wanneer het goed gaat, wanneer we het allemaal goed voor elkaar hebben, een baan, een huis, een gezin, een relatie, goede vrienden, dan weten we het goed te vertellen. We tellen onze zegeningen en danken God er voor. En we beuren onszelf en anderen op: God zorgt!
Maar dan komt er tegenwind ... Van de een op de andere dag kan ons leven er ineens anders uit zien. We worden ziek, een virus legt ons leven lam, we verliezen iemand van wie we veel hielden, we raken onze baan kwijt, de hypotheek nekt ons, kinderen die in de problemen raken, enzovoort. We voelen onrust. En de onrust groeit uit tot stress, paniek, angst, depressie. En dan kunnen we zomaar roepen: Waar is God nu?
Het is precies deze vraag, die ook de Israëlieten stelden. God had hen met tekenen en wonderen uit Egypte bevrijdt. En dan komen ze op een plek waar het water te bitter is om te drinken. Maar God maakt het water drinkbaar. Ze hebben honger. En God voorziet in vlees (kwakkels) en brood (manna). God zorgt!
Maar dan komen ze weer op een plek waar geen drinkwater is. "En het volk kreeg onenigheid met Mozes en zei: Geeft u ons water, zodat wij kunnen drinken! Mozes zei tegen hen: Waarom hebt u onenigheid met mij? Waarom stelt u de HEERE op de proef? Het volk smachtte daar naar water en het volk morde tegen Mozes en het zei: Waarom hebt u ons toch uit Egypte laten vertrekken? Om mij, mijn kinderen en mijn vee van dorst te laten omkomen?" (Exodus 17:2-3) Opnieuw mag Mozes een wonder doen en er wordt opnieuw voorzien in water. "Hij gaf die plaats de naam Massa en Meriba, vanwege de onenigheid van de Israëlieten en omdat zij de HEERE op de proef gesteld hadden door te zeggen: Is de HEERE nu in ons midden of niet?" (Exodus 17:7)
God erkennen en belijden, Hem de eer geven en Hem danken als het goed gaat is één ding. Maar er hoop en vertrouwen uit putten in tijden dat het moeilijk is, is iets anders! We belijden ons geloof in goede tijden, maar doen we dat ook in tijden dat het allemaal anders gaat dan wij willen en verwachten? Vertrouwen we écht op God, ook als Hij de grote afwezige lijkt? Hoe diep geworteld is ons vertrouwen?
In de brief aan de Hebreeën wordt de houding van de Israëlieten ook in herinnering gebracht. "Daarom, zoals de Heilige Geest zegt: Heden, indien u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet, zoals bij de verbittering, op de dag van de verzoeking in de woestijn. Daar hebben uw vaderen Mij verzocht; zij hebben Mij op de proef gesteld en Mijn werken gezien, veertig jaar lang. Daarom ben Ik toornig geworden op dat geslacht en heb gesproken: Altijd dwalen zij met hun hart, en zij hebben Mijn wegen niet gekend. Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan!" (Hebreeën 3:7-11)
Hier wordt duidelijk wat ten diepste de oorzaak is van de onrust: ongeloof! Alles wat God gedaan heeft in goede tijden heeft geen wortel geschoten. En zodra er een storm opsteekt, ligt de boom omver. Als er geen geworteld geloof is, groeit de onrust. En we lezen hoe God Zijn volk overgeeft aan die onrust. En hun ongeloof maakt het onmogelijk om "Zijn rust in te gaan." Willen we rust ervaren in ons leven, laten we dan beginnen bij de wortel en onszelf afvragen: In hoeverre is er ongeloof in mijn leven? Hoe diep geworteld is mijn geloof?
"Laten wij er dan beducht voor zijn dat iemand van u ooit schijnt achter te blijven, terwijl de belofte om in Zijn rust binnen te gaan nog van kracht is. Want ook aan ons is het Evangelie verkondigd, evenals aan hen. Maar het gepredikte woord bracht hun geen voordeel, omdat het niet met geloof gepaard ging bij hen die het hoorden. Wij die tot geloof gekomen zijn, gaan immers de rust binnen, zoals Hij gezegd heeft: Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! En dat terwijl Zijn werken al sinds de grondlegging van de wereld voltooid zijn. Want Hij heeft ergens over de zevende dag als volgt gesproken: En God heeft op de zevende dag van al Zijn werken gerust. En op deze plaats opnieuw: Zij zullen Mijn rust niet binnengaan! Omdat dus het feit blijft dat sommigen deze rust binnengaan, en dat zij aan wie het Evangelie eerst verkondigd was, niet binnengegaan zijn vanwege hun ongehoorzaamheid, bepaalt Hij opnieuw een zekere dag, namelijk heden, wanneer Hij zo lange tijd daarna door David zegt (zoals al eerder gezegd is): Heden, als u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet. Want als Jozua hen al in de rust gebracht had, zou God daarna niet gesproken hebben over een andere dag. Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God, want wie Zijn rust binnengegaan is, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, zoals God van de Zijne. Laten wij ons dan beijveren om die rust binnen te gaan, opdat niemand door het volgen van dit voorbeeld van ongehoorzaamheid ten val zal komen." (Hebreeën 4:1-11)
Om de rust binnen te gaan, zullen we eerst moeten rusten. Hoe? Bovenstaande tekst geeft ons daarvoor drie sleutels: Door God's Woord te geloven, door Zijn Woord te gehoorzamen en door te rusten van ons werk. En dat gaat niet vanzelf! We moeten ons er voor "beijveren". Het woord dat daar gebruikt wordt in het Grieks, geeft een urgentie aan. Het kan ook vertaald worden met "haasten, ernstig met iets bezig zijn". En als we dat doen, dan laat God dat niet onbeantwoord! God belooft ons: "Ik heb lief wie Mij liefhebben, en wie Mij ernstig zoeken, zullen Mij vinden." (Spreuken 8:17)
"Mijn zoon, als je mijn woorden aanneemt, en mijn geboden bij je opbergt, om je oor acht te doen slaan op de wijsheid, als je je hart neigt naar het inzicht, ja, als je roept om het verstand, je stem laat klinken om inzicht, als je het zoekt als zilver, het naspeurt als verborgen schatten, dan zul je de vreze des HEEREN begrijpen, de kennis van God vinden." (Spreuken 2:1-5)
Leven vanuit de rust, begint met 'graven' in Zijn Woord. Waarom? Dat lezen we in het laatste stukje van Hebreeën 4: "Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, en het dringt door tot op de scheiding van ziel en geest, van gewrichten en merg, en het oordeelt de overleggingen en gedachten van het hart. En er is geen schepsel onzichtbaar voor Hem, maar alles ligt naakt en ontbloot voor de ogen van Hem aan Wie wij rekenschap hebben af te leggen." (Hebreeën 4:12-13) Wanneer we Gods Woord tot ons nemen, dan legt dat alles bloot wat in ons hart is. Elk stukje ongeloof, wat dus de deur open zet voor onrust, wordt door het Woord van God blootgelegd. En de Heilige Geest zal ons daarin overtuigen van ons ongeloof en de zonde die nog in ons is: "En als Die gekomen is, zal Hij de wereld overtuigen van zonde, van gerechtigheid en van oordeel: van zonde, omdat zij niet in Mij geloven." (Johannes 16:8-9)
Zo zal ons geloof gaan groeien. En Jezus leert ons, dat dat geloof echt wortel gaat schieten en tegen elke storm bestand zal zijn, als we het Woord van God niet alleen lezen of horen, maar het ook in praktijk gaan brengen. Horen en doen gaan samen! "Daarom, ieder die deze woorden van Mij hoort en ze doet, die zal Ik vergelijken met een verstandig man, die zijn huis op de rots gebouwd heeft; en de slagregen viel neer en de waterstromen kwamen en de winden waaiden en stortten zich op dat huis, maar het stortte niet in, want het was op de rots gefundeerd. En ieder die deze woorden van Mij hoort en ze niet doet, zal met een dwaze man vergeleken worden, die zijn huis op zand gebouwd heeft; en de slagregen viel neer en de waterstromen kwamen en de winden waaiden en sloegen tegen dat huis, en het stortte in en zijn val was groot." (Mattheüs 7:24-27)
Leven vanuit de rust, begint met rust vinden bij God. Tijd met Hem doorbrengen, graven in zijn Woord, afrekenen met ongeloof. Rust vinden betekent alles los kunnen laten, omdat je weet dat de Vader jou nooit los laat. Volledige overgave, zonder voorwaarden. Geloven, ook al zie je niets. Vertrouwen, omdat je weet dat God iedere belofte na komt! Vooruitkijkend naar de dag dat Jezus terug komt, vanuit de rust die God wil geven.
God erkennen en belijden, Hem de eer geven en Hem danken als het goed gaat is één ding. Maar er hoop en vertrouwen uit putten in tijden dat het moeilijk is, is iets anders! We belijden ons geloof in goede tijden, maar doen we dat ook in tijden dat het allemaal anders gaat dan wij willen en verwachten? Vertrouwen we écht op God, ook als Hij de grote afwezige lijkt? Hoe diep geworteld is ons vertrouwen?
In de brief aan de Hebreeën wordt de houding van de Israëlieten ook in herinnering gebracht. "Daarom, zoals de Heilige Geest zegt: Heden, indien u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet, zoals bij de verbittering, op de dag van de verzoeking in de woestijn. Daar hebben uw vaderen Mij verzocht; zij hebben Mij op de proef gesteld en Mijn werken gezien, veertig jaar lang. Daarom ben Ik toornig geworden op dat geslacht en heb gesproken: Altijd dwalen zij met hun hart, en zij hebben Mijn wegen niet gekend. Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan!" (Hebreeën 3:7-11)
Hier wordt duidelijk wat ten diepste de oorzaak is van de onrust: ongeloof! Alles wat God gedaan heeft in goede tijden heeft geen wortel geschoten. En zodra er een storm opsteekt, ligt de boom omver. Als er geen geworteld geloof is, groeit de onrust. En we lezen hoe God Zijn volk overgeeft aan die onrust. En hun ongeloof maakt het onmogelijk om "Zijn rust in te gaan." Willen we rust ervaren in ons leven, laten we dan beginnen bij de wortel en onszelf afvragen: In hoeverre is er ongeloof in mijn leven? Hoe diep geworteld is mijn geloof?
"Laten wij er dan beducht voor zijn dat iemand van u ooit schijnt achter te blijven, terwijl de belofte om in Zijn rust binnen te gaan nog van kracht is. Want ook aan ons is het Evangelie verkondigd, evenals aan hen. Maar het gepredikte woord bracht hun geen voordeel, omdat het niet met geloof gepaard ging bij hen die het hoorden. Wij die tot geloof gekomen zijn, gaan immers de rust binnen, zoals Hij gezegd heeft: Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! En dat terwijl Zijn werken al sinds de grondlegging van de wereld voltooid zijn. Want Hij heeft ergens over de zevende dag als volgt gesproken: En God heeft op de zevende dag van al Zijn werken gerust. En op deze plaats opnieuw: Zij zullen Mijn rust niet binnengaan! Omdat dus het feit blijft dat sommigen deze rust binnengaan, en dat zij aan wie het Evangelie eerst verkondigd was, niet binnengegaan zijn vanwege hun ongehoorzaamheid, bepaalt Hij opnieuw een zekere dag, namelijk heden, wanneer Hij zo lange tijd daarna door David zegt (zoals al eerder gezegd is): Heden, als u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet. Want als Jozua hen al in de rust gebracht had, zou God daarna niet gesproken hebben over een andere dag. Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God, want wie Zijn rust binnengegaan is, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, zoals God van de Zijne. Laten wij ons dan beijveren om die rust binnen te gaan, opdat niemand door het volgen van dit voorbeeld van ongehoorzaamheid ten val zal komen." (Hebreeën 4:1-11)
Om de rust binnen te gaan, zullen we eerst moeten rusten. Hoe? Bovenstaande tekst geeft ons daarvoor drie sleutels: Door God's Woord te geloven, door Zijn Woord te gehoorzamen en door te rusten van ons werk. En dat gaat niet vanzelf! We moeten ons er voor "beijveren". Het woord dat daar gebruikt wordt in het Grieks, geeft een urgentie aan. Het kan ook vertaald worden met "haasten, ernstig met iets bezig zijn". En als we dat doen, dan laat God dat niet onbeantwoord! God belooft ons: "Ik heb lief wie Mij liefhebben, en wie Mij ernstig zoeken, zullen Mij vinden." (Spreuken 8:17)
"Mijn zoon, als je mijn woorden aanneemt, en mijn geboden bij je opbergt, om je oor acht te doen slaan op de wijsheid, als je je hart neigt naar het inzicht, ja, als je roept om het verstand, je stem laat klinken om inzicht, als je het zoekt als zilver, het naspeurt als verborgen schatten, dan zul je de vreze des HEEREN begrijpen, de kennis van God vinden." (Spreuken 2:1-5)
Leven vanuit de rust, begint met 'graven' in Zijn Woord. Waarom? Dat lezen we in het laatste stukje van Hebreeën 4: "Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, en het dringt door tot op de scheiding van ziel en geest, van gewrichten en merg, en het oordeelt de overleggingen en gedachten van het hart. En er is geen schepsel onzichtbaar voor Hem, maar alles ligt naakt en ontbloot voor de ogen van Hem aan Wie wij rekenschap hebben af te leggen." (Hebreeën 4:12-13) Wanneer we Gods Woord tot ons nemen, dan legt dat alles bloot wat in ons hart is. Elk stukje ongeloof, wat dus de deur open zet voor onrust, wordt door het Woord van God blootgelegd. En de Heilige Geest zal ons daarin overtuigen van ons ongeloof en de zonde die nog in ons is: "En als Die gekomen is, zal Hij de wereld overtuigen van zonde, van gerechtigheid en van oordeel: van zonde, omdat zij niet in Mij geloven." (Johannes 16:8-9)
Zo zal ons geloof gaan groeien. En Jezus leert ons, dat dat geloof echt wortel gaat schieten en tegen elke storm bestand zal zijn, als we het Woord van God niet alleen lezen of horen, maar het ook in praktijk gaan brengen. Horen en doen gaan samen! "Daarom, ieder die deze woorden van Mij hoort en ze doet, die zal Ik vergelijken met een verstandig man, die zijn huis op de rots gebouwd heeft; en de slagregen viel neer en de waterstromen kwamen en de winden waaiden en stortten zich op dat huis, maar het stortte niet in, want het was op de rots gefundeerd. En ieder die deze woorden van Mij hoort en ze niet doet, zal met een dwaze man vergeleken worden, die zijn huis op zand gebouwd heeft; en de slagregen viel neer en de waterstromen kwamen en de winden waaiden en sloegen tegen dat huis, en het stortte in en zijn val was groot." (Mattheüs 7:24-27)
Leven vanuit de rust, begint met rust vinden bij God. Tijd met Hem doorbrengen, graven in zijn Woord, afrekenen met ongeloof. Rust vinden betekent alles los kunnen laten, omdat je weet dat de Vader jou nooit los laat. Volledige overgave, zonder voorwaarden. Geloven, ook al zie je niets. Vertrouwen, omdat je weet dat God iedere belofte na komt! Vooruitkijkend naar de dag dat Jezus terug komt, vanuit de rust die God wil geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten