Werp je netten uit

Al jaren gaan we (bijna) wekelijks de straat op om te evangeliseren. In de laatste 3,5 jaar hebben we al meer dan 10.000 contactkaartjes mee gegeven. Afgelopen week vroegen we onszelf af: hoe komt het toch, dat de mensen, waar we later echt nog contact mee hebben kunnen houden, op een paar handen te tellen zijn? Waarom zien we zo weinig vrucht?

Natuurlijk kunnen we onszelf moed in praten. Want we horen ook wel van mensen, die we ooit eens gesproken hebben terug, dat ze ons kaartje nog in hun portemonnee hebben, of hij hangt op de koelkast, of hij ligt op het nachtkastje. Mensen bewaren hem als bemoediging. En dan hopen we maar dat ze misschien de moed hebben om contact op te nemen als ze het ooit wél nodig hebben. En ja, we weten ook: "Zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat: het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren, maar het zal doen wat Mij behaagt, en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend." (Jesaja‬ ‭55:11‬)

Leven vanuit de rust

Op de dag dat ik dit schrijf, vieren de Joden het Bazuinenfeest. Een dag door God zelf ingesteld als één van de zeven feesten. "Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand, moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de HEERE een vuuroffer aanbieden." (Leviticus‬ ‭23:24-25‬) Een dag van rust, waarin uit wordt gekeken naar de terugkomst van Jezus. Het begin van 10 dagen bidden en vasten, tot Grote Verzoendag.

Leven vanuit de rust. Kunnen we dat nog? Vanuit de rust weer een nieuwe week in gaan. We leven in een maatschappij waarin dat steeds moeilijker wordt. Misschien niet vreemd, want de maatschappij, de mensen, raken steeds meer van God vervreemd. En hoewel velen hier in mee gaan, ook Christenen, kennen we allemaal ook de mensen die het niet meer bij kunnen benen, die voortdurend onrust ervaren, gejaagdheid, stress. En er hoeft maar iets te gebeuren, omstandigheden die moeilijk zijn, en dan slaat ook de angst toe. Kijk eens om je heen en zie hoe de angst regeert in levens van mensen: angst om ziek te worden, angst om te sterven, angst hoe je rond moet komen, angst dat je de controle verliest, angst voor andere mensen en ga zo maar door. 

Durf ik écht te vertrouwen?

De hele maatschappij is ontwricht door de corona-maatregelen. Al maandenlang wordt het nieuws er door beheerst. De angst regeert. In een gesprek dat ik onlangs had vroegen we ons hardop af: In hoeverre gaan we hier als Christenen nu écht anders mee om? We zeggen wel dat we op God vertrouwen, maar dóen we dat wel echt? En zo ja, waar blijkt dat dan uit?

Geregeld hoor ik prachtige oneliners. 'We moeten de overheid toch gehoorzamen?' 'Juist als Christenen moeten we toch het goede voorbeeld geven?' 'We mogen anderen toch niet in gevaar brengen?' Het klinkt prachtig. Maar zit daar eigenlijk niet gewoon dezelfde angst onder? Angst om ziek te worden? Angst om een boete te krijgen? Angst om aangesproken te worden op ons gedrag? 'Je oma of iemand met een kwetsbare gezondheid zal maar ziek worden door jouw toedoen en overlijden! Dat wil je toch niet op je geweten hebben?'

Terwijl ik dit biddend aan het overdenken was, kreeg ik Spreuken 3:5-6 in gedachten: "Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken."